ในวันที่ 16 มิถุนายน 2566 สำนักข่าวต่างประเทศรายงานข้อมูลว่า วุฒิสภาของประเทศญี่ปุ่นได้ผ่านกฎหมายแก้ไขนิยามคำว่า "ข่มขืน" ในบทกฎหมายของประเทศ โดยเปลี่ยนจากนิยามเดิมที่ระบุว่า "ใช้กำลังบังคับมีเพศสัมพันธ์" เป็น "มีเพศสัมพันธ์โดยปราศจากความยินยอม" และยังเพิ่มอายุขั้นต่ำของความยินยอมมีเพศสัมพันธ์จาก 13 ปี เป็น 16 ปี
กฎหมายเดิมที่นิยามคำว่า "ข่มขืน" ในญี่ปุ่นทำให้ผู้ถูกบีบบังคับหรือข่มขู่ให้มีเพศสัมพันธ์ไม่ได้รับความคุ้มครอง และเป็นเหตุให้เหยื่อไม่กล้าแจ้งความ นอกจากนี้ยังเกิดข้อโต้แย้งในการตัดสินทางศาล ทำให้เกิดการเรียกร้องให้มีการแก้ไขกฎหมายเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามกฎหมายใหม่ของญี่ปุ่นนี้ มีการกำหนด 8 สถานการณ์ที่ทำให้เหยื่อยากที่จะแสดงออกหรือทำให้เห็นว่าไม่ยินยอมมีเพศสัมพันธ์อย่างชัดเจน รวมถึงในสถานการณ์ที่เหยื่อมึนเมาสุราหรือยาต่าง ๆ หรือเป็นเหยื่อความรุนแรงหรือการข่มขู่ หรือถูกทำให้กลัวหรือตกใจ นอกจากนี้ยังมีสถานการณ์อื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น การให้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบที่เหยื่อต้องกังวลเกี่ยวกับผลที่อาจเกิดขึ้นหากปฏิเสธคำขอมีเพศสัมพันธ์
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ปี 2450 ที่ญี่ปุ่นปรับเพิ่มอายุความยินยอมมีเพศสัมพันธ์ หลังจากเป็นหนึ่งในประเทศที่มีเกณฑ์อายุต่ำที่สุดในหมู่ชาติพัฒนา อย่างไรก็ตาม ภายใต้กฎหมายใหม่นี้ ผู้ที่มีเพศสัมพันธ์กับผู้เยาว์อายุ 13 - 15 ปี จะถูกลงโทษเมื่อมีอายุมากกว่าผู้เยาว์คนนั้นอย่างน้อย 5 ปี เพื่อเพิ่มโอกาสให้เหยื่อออกมาแจ้งความได้มากขึ้น กฎหมายใหม่ของญี่ปุ่นก็ได้ขยายกรอบกฎหมายในเรื่องของอายุความจำกัดที่เกี่ยวข้องกับการแจ้งความเหตุข่มขืน จาก 10 ปี เป็น 15 ปี และแบนการถ่ายรูปถ้ำมองต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเพศสัมพันธ์โดยมิชอบด้วย รวมถึงรูปถ่ายใต้กระโปรงหรือการถ่ายภาพแอบในขณะที่มีเพศสัมพันธ์กัน
อย่างไรก็ตาม กลุ่มนักเคลื่อนไหวต่อต้านเหตุความรุนแรงทางเพศเชื่อว่า การแก้ไขกฎหมายล่าสุดเป็นเพียงการแก้ไขปัญหาบางส่วนเท่านั้น ด้วยความเชื่อว่ายังมีแนวคิดที่บิดเบือนเกี่ยวกับเพศสัมพันธ์และความยินยอมที่สืบทอดต่อมาในระยะยาว นอกจากนี้เหยื่อที่ล่วงละเมิดทางเพศที่เปิดเผยตัวเองยังต้องเผชิญกับการข่มขู่หรือกีดกันในโลกออนไลน์ แม้ว่ากฎหมายจะมีการแก้ไขแล้ว ยังจำเป็นต้องมีการสร้างสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมให้เหยื่อกล้าออกมาแจ้งความอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น
อัลบั้มภาพ
